رحمت الله به عشاق اباعبدالله

گفت: فقیرم. گفتند: نیستی. گفت: فقیرم، باور کنید‌! گفتند: نه نیستی. گفت: شما از حال و روز من خبر ندارید؟ و حال و روزش را تعریف کرد. گفت که چقدر دست‌هایش خالی‌ست و چه سختی‌هایی شب و روز می‌کشد. ولی امام فقط نگاهش می‌کردند. گفت: به خدا قسم که چیزی ندارم. گفتند: اگر صددینار به تو بدهم حاضری بروی و همه‌جا بگویی که از ما فرزندان محمد(ص) متنفری؟ گفت: نه به خدا قسم نه. گفتند: هزار دینار؟ ده‌ها هزار؟ جواب داد: نه باز هم دوستت خواهم داشت. گفتند: چطور می‌گویی فقیری وقتی چیزی داری که به این قیمت گزاف هم نمی‌فروشی؟ «چطور می‌گویی فقیری وقتی کالای عشقِ به ما در دارایی توست؟»
ترجمه‌ی آزاد از امالی، ج۷، ص۱۴۷